Το εβραϊκό 4ο Ράιχ θα νικηθεί στην Ελλάδα

Λάθος της Ευρώπης που εμπιστεύτηκε τη Γερμανία. Όλοι μας νομίζαμε ότι είχαμε απέναντί μας μια Γερμανία που ήθελε να γίνει ευρωπαϊκή, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε μια Γερμανία που ήθελε να ξαναδοκιμάσει να κάνει την Ευρώπη γερμανική.

Το εβραϊκό 4^ο Ράιχ θα νικηθεί στην Ελλάδα.

Η Γερμανία και όχι η Ελλάδα είναι ο αθενής «κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Διαβάζοντας κάποιος τον τίτλο του άρθρου, θα αναρωτηθεί - και μάλιστα ευλόγως - για τη διανοητική μας κατάσταση. Πιστεύουμε αυτά τα οποία λέμε ή μήπως βρισκόμαστε υπό την επήρεια ουσιών; Είναι δυνατόν το "τέρας" του Ρήνου να αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την Ευρωπαϊκή Οικονομία και όχι ο μεγάλος "ασθενής" του Αιγαίου; Είναι δυνατόν ο Βορειοευρωπαίος "ροδαλός" γίγαντας να είναι ο ασθενής "κρίκος" της Ε.Ε. και όχι ο "χλωμός" νάνος των Βαλκανίων; Είναι δυνατόν να απειλείται το "τρένο" της Ευρώπης από την πολυδιαφημισμένη τευτονική "μηχανή" του και όχι από το καθυστερημένο "βαγόνι" της ουράς;

Και όμως …αυτό είναι η αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια μπορεί να την καταλάβει κάποιος απόλυτα, μόνον αν σκεφτεί με βάση την απλή ιατρική λογική. Τι είναι η μικρή Ελλάδα μπροστά στην πανίσχυρη Γερμανία; Η διεφθαρμένη Ελλάδα με την ισχαιμική οικονομία μοιάζει με έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο, ο οποίος μετά βίας συντηρείται στη ζωή, εφόσον μετά βίας διατηρεί εν ενεργεία τις ζωτικές του λειτουργίες. Είναι ένας άνθρωπος κοντά στον θάνατο και με πολύ μικρές αντιδράσεις. Από την άλλη πλευρά έχουμε τη Γερμανία …Το "θρεφτάρι" του Ρήνου …Η σφριγηλή και πανίσχυρη Γερμανία της βιομηχανίας. Η οικονομία, όπου όλοι οι δείκτες της εδώ και μερικές δεκαετίες είναι καρφωμένοι στο "φουλ".

Είναι δυνατόν λοιπόν αυτή η πανίσχυρη μηχανή να είναι ο αδύναμος "κρίκος" της Ε.Ε; Είναι δυνατόν και αυτό θα προσπαθήσουμε ν' αποδείξουμε. Γι' αυτόν τον λόγο χρησιμοποιούμε την ιατρική λογική. Η οικονομική κρίση για ένα κράτος και την οικονομία του είναι ό,τι είναι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο για έναν ανθρώπινο οργανισμό. Ένα επεισόδιο αναπάντεχο, ακαριαίο και εξαιρετικά επίπονο. Ένα επεισόδιο που "μπλοκάρει" τη λειτουργία του και τον απειλεί με έκρηξη. Αυτό το επεισόδιο όμως, παρόλο που ως ιατρικό φαινόμενο είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους, δεν έχει για όλους τους ανθρώπους τις ίδιες συνέπειες σε περίπτωση εκδήλωσής του.

Ενώ, δηλαδή, το φαινόμενο είναι κοινό και εκδηλώνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, οι συνέπειές του δεν είναι πάντα ίδιες ανάμεσα σ' αυτούς που το υφίστανται. Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο, που μας ενδιαφέρει. Μπροστά σ' αυτό το απειλητικό φαινόμενο ο οργανισμός αντιδρά φαινομενικά περίεργα. Γιατί; Γιατί υπάρχουν πλεονεκτήματα του οργανισμού, τα οποία λειτουργούν σαν μειονεκτήματα και το αντίστροφο. Ένας εξασθενημένος και αδύναμος οργανισμός μπορεί να περάσει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο χωρίς βαριές συνέπειες. Ένας ισχυρός οργανισμός ενός νέου δυνατού και παραγωγικού ατόμου το πιο πιθανό είναι να μην αντέξει αυτό το επεισόδιο. Το επεισόδιο, το οποίο αφήνει σχεδόν ανέπαφο τον αδύναμο, μπορεί να είναι "θανατηφόρο" για τον δυνατό.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο για τον οποίο θεωρούμε τη Γερμανία ασθενή "κρίκο"; Ασθενής "κρίκος" είναι αυτός ο οποίος "σπάει" και εξαιτίας του καταστρέφεται ολόκληρη η "αλυσίδα". Ασθενής "κρίκος" είναι αυτός, ο οποίος μπορεί να "πεθάνει" σε μια κατάσταση οριακής πίεσης κοινή για όλη την "αλυσίδα". Η Ελλάδα μπορεί να είναι ό,τι είναι, αλλά δεν "πεθαίνει". Ταυτόχρονα όμως δεν έχει το οικονομικό μέγεθος να επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό με την "αρρώστιά" της ή τον "θάνατό" της τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό "κορμό". Η κατάρρευσή της, ακόμα κι αν συμβεί, δεν απειλεί το ευρωπαϊκό "οικοδόμημα", γιατί απλούστατα κανένας δεν βασίζεται πάνω της.

Πληθυσμιακά η Ελλάδα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια μεγάλη πόλη της Ευρώπης και ταυτόχρονα ως κράτος έχει ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο —ακόμα και χωρίς οργάνωση ή κόπο— μπορεί να της εξασφαλίσει μια στοιχειώδη επιβίωση. Λίγο με τις ξαπλώστρες στον διάσημο ήλιο του Αιγαίου, λίγο με τα rooms to let, λίγο με τα εξαγώγιμα ελαιόλαδα και ζαρζαβατικά της Μεσογείου και την εμπορική παραοικονομία, ο λαός της θα επιβιώσει. Εύκολα ή δύσκολα …θα επιβιώσει. Το κατάφερε σε δυσκολότερες εποχές και δεν υπάρχει λόγος να μην το καταφέρει και σήμερα.

Το πλεονέκτημά της, δηλαδή, είναι ότι "απορροφά" την οικονομική κρίση με χαμηλό ρυθμό. Η κατάστασή της θυμίζει ήπια καθίζηση και όχι απότομη κατάρρευση. Οι πολίτες της κινούνται σε ένα εύρος μεταξύ κακοπληρωμένου και φτωχού εργαζόμενου και ενός φτωχού ανέργου. Μικρές διαφορές όμως σημαίνουν και μικρές εντάσεις, όταν υπάρχει μετακίνηση προσώπων σ' αυτές τις ιδιότητες. Αυτό είναι το πλεονέκτημα της Ελλάδας. Πλεονέκτημά της γίνεται αυτό, το οποίο σε εποχή οικονομικής άνθισης είναι μειονέκτημα. Δεν έχει κάθετη ανάπτυξη. Δεν έχει "διακόπτες", που, αν κλείσουν, οδηγούν στιγμιαία σε χιλιάδες απολύσεων. Αυτά όλα τα δεδομένα δείχνουν την "ιατρική" κατάσταση της Ελλάδας. Ποια είναι αυτή η κατάσταση; Η Ελλάδα έχει την μικρή "πίεση" ενός ασθενικού "οργανισμού". Τα "εγκεφαλικά" επεισόδια την εξασθενούν, αλλά δεν τη "σκοτώνουν".

Αντίθετα στην περίπτωση της Γερμανίας όλα λειτουργούν στο "τέρμα" και άρα και οι εντάσεις. Αυτές οι εντάσεις οδηγούν στον αιφνίδιο και ακαριαίο "θάνατο". Η μέχρι τώρα "υγεία" και "σφριγιλότητα" της Γερμανίας είναι αυτές που την απειλούν. Αυτή η "υγεία" και το "σφρίγος" είναι φυσιολογικά, αν αναλογιστεί κάποιος τη λειτουργία της. Η Γερμανία και ο πληθυσμός της έχουν συνδεθεί με το ανώτερο είδος κεφαλαίου …Τη βιομηχανία και τη βιομηχανική τεχνογνωσία. Αυτό το κεφάλαιο αποδίδει άπειρα κέρδη τόσο στους ιδιοκτήτες του όσο και στους εργαζόμενους σ' αυτό. Για να αποδώσει όμως κέρδη, θα πρέπει να πουλάει τα προϊόντα του. Θα πρέπει να λειτουργεί η αγορά.

Για όσο διάστημα λοιπόν λειτουργεί αυτή η αγορά, τόσο η "υγεία" όσο και το "σφρίγος" της Γερμανίας θα είναι αναμφισβήτητα. Αυτήν τη στιγμή όμως αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν συμβαίνει. Η παγκόσμια αγορά —και όχι μόνον η ευρωπαϊκή— βρίσκεται σε ύφεση. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε ελεύθερη "πτώση". Η Γερμανία όμως —άσχετα με το τι αντιλαμβάνεται— συνεχίζει να παράγει με τους ίδιους ρυθμούς που παρήγαγε, όταν η αγορά βρισκόταν στα "πάνω" της. Γιατί; Γιατί δεν θέλει να μεταφέρει τα αποτελέσματα της ύφεσης μέσα στην κοινωνία της. Δεν θέλει να περιορίσει την παραγωγή της, λόγω της περιορισμένης ζήτησης. Δεν θέλει να κλείσει εργοστάσια. Δεν θέλει να κάνει απολύσεις.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, "εθελοτυφλεί", γιατί δεν θέλει να επιβαρύνει την οικονομία της. Επενδύει στην παραγωγή, ελπίζοντας. Η ελπίδα είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί; Γιατί στο διάστημα της ελπίδας θα σε αναγκάσει να φας τα "έτοιμα", χρηματοδοτώντας μια "ζωή", η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μακριά από την "πρίζα" της χρηματοδότησης. Αυτό μετατρέπει την ελπίδα σε κατάρα. Ελπίζεις ν' αντέξεις με χρηματοδότηση περισσότερο απ' όσο θα διαρκέσει η οικονομική κρίση.

Η Γερμανία αυτό κάνει τώρα. Λειτουργεί στο "τέρμα", αγνοώντας τα δεδομένα της αγοράς. Δεν κλείνει εργοστάσια κι ούτε απολύει εργάτες, ελπίζοντας. Παράγει διαρκώς, ελπίζοντας. Όμως, η παραγωγή δεν είναι τζάμπα. Υπάρχει κόστος σε πρώτες ύλες, ενέργεια και βέβαια σε εργατικούς μισθούς. Η Γερμανία, δηλαδή, "ξοδεύει" ασύστολα, για να διατηρήσει την τεράστια παραγωγή της. Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται εδώ, είναι απλό και αφορά τον κάθε κατασκευαστή, είτε αυτός είναι μικρός είτε μεγάλος. Πουλάει τίποτε από αυτά, τα οποία κατασκευάζει με τον πανάκριβο τρόπο που απαιτεί η παραγωγή; Πουλάει τίποτε ή γεμίζει με πανάκριβα προϊόντα αποθήκες, λιμάνια και κοντέινερ; Η "πίεση" δηλαδή της παραγωγής βρίσκει διέξοδο στην αγορά ή εγκλωβίζεται σε "αδιέξοδο" και θα την οδηγήσει στο "εγκεφαλικό";

Πόσο ακόμα θ' αντέξει η Γερμανία, μέχρι να υποστεί το θανατηφόρο "εγκεφαλικό"; Πεθαίνει ένα κράτος; Όχι βέβαια. Άρα τι κάνει; Εγκαταλείπει την "αλυσίδα", εφόσον δεν μπορεί να κρατιέται με τους άλλους "κρίκους". Όταν όμως αυτό το κράτος είναι η "ατμομηχανή" ενός ολόκληρου "συρμού", ευνόητο είναι ότι θα διαλύσει ο "συρμός". Γι' αυτόν τον λόγο η Γερμανία είναι ο αδύναμος "κρίκος" της ευρωπαϊκής αμαξοστοιχίας. Η Ελλάδα είναι το τελευταίο "βαγόνι". Είτε συνεχίσει ν' ακολουθεί είτε όχι, αυτό ελάχιστα επηρεάζει την πορεία των υπολοίπων. Ελάχιστα επηρεάζει το κοινό νόμισμα και την κοινή οικονομία. Το "βαγόνι" όμως, ό,τι και να γίνει, δεν κινδυνεύει με "έκρηξη". Δεν υπάρχει κάτι μέσα στο "βαγόνι", που να λειτουργεί με μεγάλες πιέσεις. Με "έκρηξη" κινδυνεύει η "μηχανή", που "σέρνει" τους υπόλοιπους.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αν το πρόβλημα της διαρκώς φθίνουσας αγοράς φτάσει στη Γερμανία και δεν μπορεί να το χρηματοδοτήσει, θα αποκτήσει μέσα σε λίγες ημέρες εκατομμύρια νέων ανέργων. Η κατάστασή της θα γίνει μέσα σε λίγες ημέρες σαν την κατάσταση που βρήκε μπροστά του ο Χίτλερ. Πείνα θα απειλεί ένα παραγωγικό έθνος, το οποίο δεν θα μπορεί να επιβιώνει παράγοντας, γιατί δεν θα μπορεί να πουλήσει αυτήν την παραγωγή. Μιλάμε για απόλυτο και απότομο "βραχυκύκλωμα". Μιλάμε για ένα τρομερής εντάσεως "εγκεφαλικό" επεισόδιο, το οποίο θα οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο.

Αδιέξοδο, το οποίο θα γίνει ευρωπαϊκό και θα οδηγήσει στην κατάρρευση της Ε.Ε.. Γιατί; Γιατί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός έχει γίνει πάνω στη Γερμανία. Γιατί και η Γερμανία έχει σχεδιαστεί σαν να της ανήκει η ευρωπαϊκή αγορά, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Έχει προσαρμόσει τον παραγωγικό της σχεδιασμό σε δεδομένα, τα οποία δεν είναι σταθερά. "Πατάει", δηλαδή, σε ένα ευρωπαϊκό "μωσαϊκό", το οποίο η οικονομική κρίση μπορεί να το κάνει "κομμάτια". Δεν είναι η Ελλάδα ή η Ισπανία δεδομένες γερμανικές αγορές της Siemens ή της Daimler, για να τις "χρηματοδοτή­σουν" μέχρι τέλους. Η κρίση μπορεί να διασπάσει την Ευρώπη και η Γερμανία να βρεθεί υποχρεωμένη να χρηματοδοτεί μέχρι τέλους έναν παντελώς άσχετο και παράλογο βιομηχανικό σχεδιασμό.

Από εκεί και πέρα όλα θα τελειώσουν γρήγορα. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε τη Γερμανία ως τον αδύναμο "κρίκο" της Ε.Ε.. Αν η Γερμανία καταρρεύσει και υποχωρήσει στο μάρκο, θα καταστρέψει το ευρώ και αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι μακριά, αν αρχίσει να περιορίζει την παραγωγική της δραστηριότητα και αναγκαστικά ανοίξει τα "ταμεία" της κι αρχίσει να επιδοτεί μια καλπάζουσα ανεργία. Μια ανεργία, η οποία την τρομοκρατεί, γιατί θ' αποκαλύψει και άλλες δομικές αδυναμίες της γερμανικής οικονομίας. Μιας οικονομίας, που έχει πολλούς "σκελετούς" στα "ντουλάπια" της. Ένας —και μάλιστα από τους πιο επίφοβους "σκελετούς"— είναι η αποκάλυψη του πραγματικού κόστους της ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας στον γερμανικό κορμό.

Της Ανατολικής Γερμανίας, η οποία, από τότε που ενσωματώθηκε στην ενιαία Γερμανία, δημιούργησε μια Γερμανία δύο "ταχυτήτων". Μια κατάσταση περίπλοκη, η οποία όμως ήταν και αρκετά βολική, γιατί επέτρεπε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να κρύβει πολλούς "σκελετούς" …ειδικά στην Ανατολική "ντουλάπα". "Σκελετούς", όπως η ανεργία ή τα οικονομικά ανοίγματα των ασφαλιστικών ταμείων. Πώς γινόταν αυτό; Η Γερμανία εμφάνιζε την οικονομική της κατάσταση όπως βόλευε την κυβέρνησή της, γιατί είχε ανομοιογένεια στο εσωτερικό της και κάθε φορά επέλεγε ποιο τμήμα της θα εμφανίσει ως "βιτρίνα".

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "σκελετούς". Η μέχρι τώρα ανεργία της σε μεγάλο βαθμό είναι γεωγραφική. Άλλη είναι η ανεργία στην πρώην Ανατολική Γερμανία και άλλη στην πρώην Δυτική Γερμανία. Αλλιώς μετρούσαν τους δείκτες στην Ανατολική Γερμανία και αλλιώς στη Δυτική. Ενώ όμως η ανεργία δεν είναι κοινή —και άρα εύκολα αντιληπτή από τον παρατηρητή— είναι κοινή η "τσέπη", που πρέπει αυτήν την ανεργία να την χρηματοδοτήσει. Εκεί έπαιζαν οι γερμανικές κυβερνήσεις, κρύβοντας έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων και άρα χρέη του γερμανικού κράτους. Αλλιώς εμφάνιζαν τα επιδόματα στη Δυτική Γερμανία και αλλιώς στην Ανατολική. Άρα; Άρα το πρόβλημα αυτής της ιδιόμορφης γεωγραφικής ανεργίας μεταφέρεται αυτούσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό, που έβαλαν κάτω από το "χαλί" στο παρελθόν, έρχεται να τους απειλήσει στο άμεσο μέλλον.

Το μυθικό ποσό των 8 τρις ευρώ αναφέρουν κάποιοι, όταν μιλάνε για τα πραγματικά χρέη της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας, η οποία, παρ' όλο που δεν έχει ακόμα "εισπράξει" σε κοινωνικό κόστος την παγκόσμια οικονομική κρίση, δείχνει ήδη σημάδια "υπέρτασης". Μιας Γερμανία, η οποία ήδη με τα φετινά της δάνεια έχει κάνει μεταπολεμικό ρεκόρ δανεισμού. Την άσχημη κατάσταση, στην οποία αυτήν τη στιγμή βρίσκεται η Γερμανία, την αντιλαμβάνεται κάποιος όχι από αυτά τα οποία λέγονται και φαίνονται, αλλά από αυτά τα οποία γίνονται, χωρίς να λέγονται. Γνώσεις χρειάζεται κάποιος, για να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει στη Γερμανία. Στη Γερμανία, η οποία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει μια καλή "βιτρίνα".

Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Από τις πράξεις της Γερμανίας καταλαβαίνει κάποιος τα προβλήματά της. Από τη φάτσα της δήθεν πανίσχυρης Αγγέλας καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν. Η Γερμανία αυτήν τη στιγμή είναι η πιο ισχυρή παραγωγική δύναμη της Ευρώπης. Τι συμφέρει μια τέτοια δύναμη; Η κατανάλωση. Ποιος είναι πάντα ο καλύτερος "πελάτης" μιας τέτοιας δύναμης; Ο ίδιος της ο εαυτός. Άρα; Άρα η Γερμανία έχει ανάγκη και τη δική της κατανάλωση, για να επιβιώσει ο τεράστιος παραγωγικός μηχανισμός της. Από τη στιγμή που η κατανάλωση των "άλλων" φθίνει διαρκώς, ευνόητο είναι ότι η τελευταία άμυνά της είναι η αύξηση της δικής της κατανάλωσης.

Αν λοιπόν φτάσει η Γερμανία σε σημείο να μην έχει δυνατότητα να αμυνθεί σ' αυτό το επίπεδο και να προστατεύσει η ίδια με τις δικές της δυνάμεις την παραγωγή της, ευνόητο είναι ότι πλησιάζει στα όριά της. Πώς καταλαβαίνουμε ότι σήμερα πλησιάζει αυτά τα όρια; Αυξάνει τη φορολογία της. Για να εξοικονομήσει πόρους-ανάσες, "υποσκάπτει" τη δική της "επιβίωση". Σ' αυτό το σημείο έφτασε. Δεν έχει τη δυνατότητα να "επιδοτήσει" με χαμηλή φορολογία τη δική της κατανάλωση, για να σώσει τις δικές της βιομηχανίες και άρα τις δικές της θέσεις απασχόλησης.

Όμως, τα φαινόμενα, τα οποία αποκαλύπτουν την αγωνία της, δεν σταματάνε σ' αυτό το σημείο. Συνεχίζονται και σε άλλες εκφάνσεις της γερμανικής λειτουργίας. Πώς; Από την ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης ότι θα μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες της χώρας. Μια τέτοια μείωση μπορεί να είναι σημαντικό γεγονός για μια ασθενική οικονομία —σαν αυτή της Ελλάδας— με τις αναλογικά τεράστιες εξοπλιστικές ανάγκες. Για τη Γερμανία ισχύει το ίδιο; Η Γερμανία δεν έχει καν στρατό. Στην κυριολεξία είναι ο γίγαντας με τη "σφεντόνα". Τι μπορεί να περικόψει και τι ακριβώς θα κερδίσει από αυτήν την περικοπή; Άρα, αγωνίζεται απελπισμένα για την εξεύρεση ακόμα και των πιο ασήμαντων πόρων σε μια περίοδο, που είναι προφανές ότι δεν έχει καθόλου πόρους.

Αυτό είναι το μέγα πρόβλημά της, το οποίο αποκαλύπτεται από τις αγωνιώδεις και ενστικτώδεις αντιδράσεις της. Η Γερμανία θα πρέπει να βρει δικούς της πόρους, για να χρηματοδοτήσει τα δικά της ελλείμματα. Ο δανεισμός δεν είναι λύση, γιατί ο δανεισμός, όσο ευνοϊκός κι αν είναι, δεν παύει να είναι δανεισμός. Η Γερμανία δεν έχει πλέον περιθώρια να καταφύγει σε δανεισμό και αυτό άρχισε να φαίνεται.

Η τραγικότητα της κατάστασής της φαίνεται, αν σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Η Γερμανία πέρασε απολύτως "κερδοφόρα" μέσα από την πιο σπάταλη εποχή που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη και αντί να έχει συσσωρευμένα απίστευτα κέρδη, για ν' αντιμετωπίσει τις δύσκολες εποχές που πάντα ακολουθούν τις περιόδους ακμής και υπερκατανάλωσης, έχει τεράστια χρέη. Αν στην εποχή της σπατάλης, που την συνέφερε, δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει κέρδη, πότε θα το καταφέρει; Στην εποχή όπου οι αγορές των κρατών-"πελατών" της βυθίζονται στην ύφεση και δεν αποδίδουν κανένα κέρδος;

Δεν βρέθηκε η Γερμανία πλεονασματική, όταν γέμιζε τους δρόμους της Ευρώπης με μοσχοπωλημένα αυτοκίνητα, θα βρεθεί τώρα, που γεμίζει τα πάρκινγκ των εργοστασίων με πανάκριβα "σκουπίδια", εφόσον δεν υπάρχει καθόλου ζήτηση; Δεν βρέθηκε η Γερμανία πλεονασματική όταν γέμιζε τα σπίτια της Ευρώπης με μοσχοπωλημένες ηλεκτρικές συσκευές, θα βρεθεί τώρα, που γεμίζει τις αποθήκες με πανάκριβα "σκουπίδια", εφόσον και πάλι δεν υπάρχει καθόλου ζήτηση; Είναι φανερό λοιπόν ότι η γερμανική οικονομία είναι φανερά χειρότερη απ' ό,τι δείχνει.

Οι αριθμοί, όπως γίνεται συνήθως, περιγράφουν με τον πιο απόλυτο τρόπο την κατάσταση. Στο 6% του ΑΕΠ θα ανέλθει το δημοσιονομικό έλλειμμα στη Γερμανία το 2010 —το διπλάσιο του επιτρεπομένου από τις Βρυξέλλες—. Το έλλειμμα διαμορφώνεται έτσι στα 145 δισ. ευρώ, από περίπου 60 δισ. ευρώ πέρυσι (περίπου 3% του γερμανικού ΑΕΠ). Ταυτόχρονα, το δημόσιο χρέος της Γερμανίας θα ανέλθει μέσα στο 2010 στο 78% του ΑΕΠ της, ενώ το Σύμφωνο Σταθερότητας επιτάσσει να μην υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ κάθε κράτους-μέλους της 16μελούς ευρωζώνης. Τέλος …και ίσως το σημαντικότερο, το συνολικό εξωτερικό της χρέος θα ξεπεράσει το 189% του ΑΕΠ, τη στιγμή που η "χρεοκοπημένη" Ελλάδα θα βρίσκεται περίπου στο 182%.

Μιλάμε λοιπόν για τραγικά πράγματα. Μιλάμε για έναν "πρωταθλητή" της παραγωγής, ο οποίος απειλείται με "εγκεφαλικό" επεισόδιο. Όταν η Γερμανία, μετά από μια περίοδο "εκκωφαντικής" ακμής, φτάνει να βρίσκεται σ' αυτά τα χάλια, ευνόητο είναι ότι δεν έχει δυνάμεις ν' αντέξει τον "χειμώνα" της κρίσης. Τα φαινόμενα μάλιστα δείχνουν ότι η οικονομία της είναι σε χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι δείχνουν ακόμα κι αυτά τα ίδια τα στοιχεία που μέχρι στιγμής περιγράψαμε. Τόσο χειρότερη, που φτάνει στο σημείο να απειλεί το σύνολο της γερμανικής πολιτικής.

Γι' αυτόν τον λόγο η Γερμανία αναγκάζεται σήμερα ν' ακολουθεί αντιφατικές πολιτικές και στην πραγματικότητα να πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Μόνη της απειλεί με "κατεδάφιση" τους "πυλώνες", που την κάνουν "μεγάλη". Ένα παράδειγμα αυτού που λέμε είναι το εξής: Η Γερμανία είναι η κατ’ εξοχήν επωφελημένη από τη νομισματική ενοποίηση του Ευρώ. Χάρη σ' αυτό το νόμισμα μπήκε μέσα στο σύνολο των ευρωπαϊκών αγορών και τις άλωσε. Χάρη σ’ αυτό το νόμισμα άρπαξε από τα χέρια των ευρωπαϊκών λαών θηριώδεις ΔΕΚΟ, αγοράζοντας στην πραγματικότητα μόνιμους μεγαλοπελάτες της.

Σήμερα —και πάνω στην αγωνία της να επιβιώσει— αναγκάζεται να απειλεί με "κατεδάφιση" αυτό, το οποίο έχει χτίσει η ίδια. Ενώ δηλαδή το κοινό νόμισμα δεν συμφέρει τους αδύνατους της Ευρώπης, παρά την πανίσχυρη Γερμανία, έρχεται σήμερα η Γερμανία και παίζει παιχνίδια εις βάρος του, για να επωφεληθεί από την πτώση του. Προκειμένου να πουλήσει λίγα περισσότερα αυτοκίνητα ή κλιματιστικά, για ν' αποφύγει τη "συμφόρηση" του παραγωγικού της μηχανισμού, απειλεί τον περιβάλλον αυτό, το οποίο έκανε τον μηχανισμό αυτόν τεράστιο.

Προκειμένου να πάρει μερικές "ανάσες", τινάζει με τα "πόδια" της, απειλώντας με γκρέμισμα το δημιούργημά της. Αυτό αποδεικνύει η αυτοκτονική συμπεριφορά της. Κλείνεται πίσω από την έννοια του εθνικού συμφέροντος η Γερμανία, η οποία έγινε υπερδύναμη, λεηλατώντας τα υπόλοιπα έθνη και εκμεταλλευόμενη την έννοια του δήθεν ευρωπαϊκού διεθνισμού. Κρύβεται πίσω από τα εθνικά της συμφέροντα η Γερμανία, η οποία ασκεί ιμπεριαλισμό εις βάρος όλων των εθνών στο όνομα του δήθεν ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού. Κρύβεται πίσω από την έννοια του εθνικού της συμφέροντος η Γερμανία, η οποία άρπαξε από τους Έλληνες τον ΟΤΕ, το αεροδρόμιο της Αθήνας, την ελληνική αγορά κλπ.. Κρύβεται πίσω από τα εθνικά της συμφέροντα η Γερμανία, η οποία επέβαλε στην Ελλάδα να κινηθεί εις βάρος των εθνικών της συμφερόντων, για να "επιδοτήσει" νέες αγορές αυτοκινήτων, κλιματιστικών κλπ.

Το "κερασάκι" σ' αυτήν την αποτυχημένη τευτονική "τούρτα" της αγωνίας είναι η πρόσφατη παραίτηση του Προέδρου της Γερμανίας. Ο πρόεδρός της παραιτήθηκε, γιατί απλά είπε την αλήθεια. Την αλήθεια, που αφορά πάντα αυτόν που ασκεί ιμπεριαλισμό και η οποία δεν αφορά ειδικά και μόνον την Γερμανία. Η Γερμανία σήμερα "στρουθοκαμηλίζει". Θέλει κέρδη ιμπεριαλισμού, αλλά ταυτόχρονα οι ενοχές της δεν της επιτρέπουν να τον ασκεί κανονικά ή να τον παραδέχεται. Θέλει κέρδη "νταβατζή" αλλά δεν θέλει να "οπλοφορεί".

Θέλει να πιέζει τα κράτη να αγοράζουν αναγκαστικά τα προϊόντα της, αλλά θέλει να το κάνει με τους Χριστοφοράκους και τα χαρτζιλίκια της διαφθοράς, για να μην ταράζει τον "ύπνο" του γερμανικού λαού. Η Γερμανία με λίγα λόγια ασκεί τον ιμπεριαλισμό του πονηρού. Τον ιμπεριαλισμό του …""αν πιάσει" …και "αν δεν πιάσει", δεν έχουμε άλλα μέσα". Τον ιμπεριαλισμό του "λαδώματος" και όχι των "πυροβολισμών".

Όλοι θυμόμαστε ότι, προκειμένου η Γερμανία να "πείσει" την Ελλάδα ν' αγοράσει τα "στραβά" υποβρύχια, χρησιμοποίησε τον γνωστό τουρκικό μοχλό πίεσης της Αθήνας. Κατά σύμπτωση, όταν θα "αποφάσιζε" η σχεδόν χρεοκοπημένη Ελλάδα τι θα έκανε με τα γερμανικά υποβρύχια, η Μέρκελ πήγε στην Τουρκία και επίσης κατά "σύμπτωση" μια τουρκική φρεγάτα έφτασε μέχρι το Σούνιο. Είναι γνωστές οι σχέσεις της Γερμανίας με το κεμαλικό καθεστώς. Είναι γνωστές οι ιστορικές συμμαχίες αυτών των δυνάμεων στο βάθος του χρόνου.

Όμως, αυτός ο ιμπεριαλισμός είναι εύκολος στην εφαρμογή του, μόνον όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά και οι λαοί δεν αντιδρούν. Όταν αρχίζουν τα δύσκολα, χρειάζεται την κλασική υποβοήθηση, που πάντα έχει ανάγκη ο ιμπεριαλισμός. Την υποβοήθηση των όπλων. Την υποβοήθηση των ωμών απειλών και εκβιασμών. Δεν γίνεται διαφορετικά να επιβάλεις τα συμφέροντά σου σ' αυτούς που θίγονται. Όταν η κατάσταση γίνεται …"ο θάνατός σου η ζωή μου", πρέπει να απειληθεί ο άλλος, για να σε βοηθήσει να ζήσεις μέσα από τον δικό του θάνατο. Αυτό το απλό πράγμα είπε ο Πρόεδρος και γι' αυτό οδηγήθηκε στην παραίτηση. Απείλησε με "διαταραχή" τον "ύπνο" της "δίκαιης" Γερμανίας.

Της Γερμανίας, που θέλει κέρδη, αλλά δεν θέλει να ξέρει πώς έρχονται. Της Γερμανίας, που θέλει να ζητάει "συγνώμη" για τα εγκλήματα των πατέρων της, αλλά που ταυτόχρονα εγκληματεί, "χτίζοντας" τη μελλοντική "συγνώμη" των παιδιών της. Της Γερμανίας, που ήδη δίνει το παρόν σε όλα τα τελευταία εγκλήματα του ιμπεριαλισμού. Της Γερμανίας, που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία και την αιματοκύλισε σε έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο. Της Γερμανίας, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πολυεθνική επέμβαση στο Ιράκ. Της Γερμανίας, που συμμετέχει στην εισβολή στο Αφγανιστάν. Αφύσικα μεγάλα "σκορ" για μια χώρα, η οποία αρέσκεται στο να ζητά "συγνώμη" από την ανθρωπότητα για τα "εγκλήματά" της. Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που παραιτήθηκε ο πρόεδρος της Γερμανίας; Όχι επειδή έκανε κάτι κακό, αλλά γιατί είπε αυτό, το οποίο κάποιοι δεν θέλουν να το ακούει ο γερμανικός λαός..................

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ )

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com